Ken Loach

Urodził się w Warwickshire w Wielkiej Brytanii w rodzinie robotniczej. Przez dwa lata pracował w Royal Air Force, po czym zaczął studia w Oxfordzie na wydziale prawa, gdzie silnie zaangażował się w teatr. Najpierw był aktorem, by z czasem zająć się reżyserią. Zaczynał jako asystent w Northampton Repetory Theatre, a od 1963 r. jako asystent realizatora w BBC, gdzie począwszy od 1964 zrealizował kilkadziesiąt sztuk telewizyjnych, programów publicystycznych i dokumentów. W 1965 otrzymał tytuł najlepszego reżysera telewizyjnego. W 1967 r. debiutował filmem fabularnym Czekając na życie.

Jego pierwszym sukcesem był drugi film Kes (1969) - wzruszającą opowieść o szkolnym nieudaczniku z górniczego miasteczka na północy Anglii. Film był przesiąknięty społecznym realizmem, który stał się obok antythacherowskiego nastawienia, wizytówką Loacha, który chciał zainspirować ludzi do głębokiej społeczno-ekonomicznej przemiany.

Kolejnym filmem, Życie rodzinne (1972), Loach potwierdza spektrum tematów, jakie będą towarzyszyły jego całej twórczości. Jako zdeklarowany marksista kładzie w niej szczególny nacisk na znaczenie stosunków klasowych w walce politycznej. W jego filmach nieustannie pojawia się motyw niesprawiedliwości społecznej i ograniczenia wolności osobistej jednostki, a jego bohaterami są najczęściej ludzie spychani na margines, prowincjonalna klasa robotnicza, słabi i przegrani. W podobnym tonie utrzymane są kolejne filmy Loacha: Riff Raff (1991), Wiatr w oczy (1993), czy Biedroneczko, biedroneczko (1994), My name is Joe (1998).

Uniwersalność swoich przekonań próbuje Loach przekazać w filmach Ziemia i wolność (1995), Pieśń Carli (1998), Bread and Roses (2001), których akcję przenosi z Wielkiej Brytanii do Hiszpanii ogarniętej rewolucją, do Nikaragui, rządzonej przez skrajną prawicę, czy w środowisko meksykańskich emigrantów w Los Angeles.

Kojarzony z angielską szkołą „Free Cinema”, Loach połączył w swoich filmach wpływy włoskiego neorealizmu (filmowanie w plenerach, aktorzy - amatorzy) i francuskiej Nowej Fali (sposób obrazowania, narracja). Sam reżyser przyznaje, że celem jego twórczości jest ukazanie lewicy jej własnych idei i doświadczeń. Zależy mu na tym, aby jego filmy były prawdziwe, a polityka nie przysłaniała indywidualnych problemów ludzi.